ΚΡΑΤΟΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ.
ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΣΠΙΘΑΜΗ, ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ Η ΖΩΗ.
Στις 18 Σεπτέμβρη, συμπληρώνονται 8 χρόνια από την δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα, στο Κερατσίνι από νεοναζιστικό τάγμα εφόδου της χρυσής αυγής. Ζωντανές είναι ακόμα η 17η Γενάρη του 2013, που πέφτει νεκρός από τα μαχαίρια νεοναζί στα Πετράλωνα, ο μετανάστης εργάτης Σαχζάτ Λουκμάν, η 21η Σεπτέμβρη που δολοφονήθηκε ο Ζακ Κωστόπουλος στην Ομόνοια από αφηνιασμένα αφεντικά και μπάτσους όπως και η 25η Νοέμβρη του 2018, κατά την οποία πέφτει νεκρός από σφαίρες νεοναζί ,μέλους της τοπικής οργάνωσης Κέρκυρας της χρυσής αυγής, στα Δραγωτινά Λευκίμμης ο μετανάστης εργάτης Πετρίτ Ζίφλε. Χαραγμένες μένουν ακόμα στην μνήμη μας, πλείστες όσες ημερομηνίες, όπου η τάξη μας δολοφονήθηκε, εξευτελίστηκε, φυλακίστηκε και κατάλαβε πως για την κυριαρχία είναι αναλώσιμη. Αυτή την μνήμη μας όμως δεν θα την εκχωρήσουμε στη λήθη, θα την μετατρέψουμε σε αποφασιστικότητα, για ‘τους σεισμούς που μέλλονται για να έρθουν’, χρησιμοποιώντας τους στίχους του Μπρέχτ.
Για να προλάβουμε το σχόλιο, ότι ο φασισμός δεν υπάρχει πια, αφού η χρυσή αυγή καταδικάστηκε, έχουμε να πούμε τα εξής. Η καταδίκη της χρυσής αυγής ήταν ποινική και όχι πολιτική, ο φασισμός δεν συμπυκνώνεται άλλωστε καθ’ ολοκληρίαν στην χρυσή αυγή. Επιπλέον μέλη και στελέχη της οργανώνουν τις νέες γκρούπες τους μέσα από την φυλακή ώστε να είναι έτοιμοι μόλις αποφυλακιστούν. Τέλος δεν έχουμε αυταπάτες ότι το κράτος που πριμοδοτεί τον φασισμό όταν τον έχει ανάγκη, θα τον καταδικάσει κιόλας. Την ευθύνη αυτή την έχει η τάξη των εκμεταλλευόμενων. Παρότι λοιπόν η χρυσή αυγή δεν υφίσταται, είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχει διάδοχος κατάσταση. Από την μία το κόμμα του κασιδιαρή και άλλων ναζί πρώην χρυσαυγιτών, η ανάδυση νέων ναζιστικών, εθνικιστικών και φασιστικών ομαδοποιήσεων και από την άλλη, ως η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, φασίστες στον σκληρό πυρήνα του κράτους, ακόμα και με υπουργικές θέσεις. Με λίγα λόγια υπάρχει αναδίπλωση του εθνικισμού, η οποία μάλιστα βρίσκει γόνιμο έδαφος, στις συγκεντρώσεις ενάντια στα εμβόλια, το τελευταίο διάστημα και επιχειρεί μια αντιπολίτευση από τα δεξιά στην κυβέρνηση.
Μέσα σε αυτή την συγκυρία επανεμφανίζονται οι φασίστες. Μια συγκυρία που χαρακτηρίζεται μεταξύ άλλων από lockdown, υποστελέχωση νοσοκομείων, ελλείψεις σε γιατρούς και μ.ε.θ, την ίδια ώρα που αυξάνονται οι προσλήψεις μπάτσων και στρατιωτικών, αυξάνονται οι δαπάνες σε πολεμικό εξοπλισμό και σταθερά απαξιώνεται η ζωή. Μια υποτίμηση της ζωής, η οποία προκαλείται από το κράτος, το οποίο με περισσό θράσος διατείνεται για την αξία της ζωής και την ελευθερία. Όλα αυτά την ώρα που επιβάλλει lockdown, κοινωνική απομόνωση και ότι αυτή γεννά, με τυχαία να μην είναι ούτε η έξαρση της έμφυλης βίας, ούτε η αύξηση των αυτοκτονιών. Την ώρα που η φτωχοποίηση αγγίζει όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας, όταν τα εργατικά ατυχήματα γίνονται κανονικότητα, όταν μέσα στην καραντίνα υπήρχαν τομείς της εργασίας όπου εντατικοποιηθήκαν κατακόρυφα, με διαρκή κίνδυνο της υγείας και της ζωής των εργαζομένων. Ας μην γελιόμαστε λοιπόν. Αν το κράτος θέλει να μας σώσει δεν το κάνει γιατί αγάπησε την ζωή. Το κάνει για να συνεχίσουμε να είμαστε εργάτες και να αναπαράγουμε το εξουσιαστικό εποικοδόμημα. Ακριβώς επειδή είμαστε εργατικό δυναμικό πρέπει να σωθούμε, σε αντίθεση με το πλεονάζον εργατικό δυναμικό, το οποίο είναι οι έγκλειστοι και οι ‘παράνομοι’ μετανάστες, των οποίων η ύπαρξη βρίσκεται σε πιο συχνή αμφισβήτηση από κράτος και κεφάλαιο. Σε όλα τα παραπάνω έρχονται να προστεθούν η εγκληματική διαχείριση των πυρκαγιών του τελευταίου καιρού, με το τροχιοδεικτικό να δείχνει επενδύσεις στα καμένα εδάφη και ευκαιρίες για το κεφάλαιο, το νομοσχέδιο για την παιδεία και το αντεργατικό νομοσχέδιο έκτρωμα Χατζηδάκη. Στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου που αποσκοπούν σε περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεις, εξατομίκευση, άμπωτη των κοινωνικών αντιστάσεων και της συλλογικοποίησης. Όλα αυτά με φόντο την τηλεκπαίδευση και τηλεργασία, την ακρίβεια να καλπάζει όσο μας κυκλώνει η φτώχια, τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας για να αναφέρουμε μόνο μερικά. Από όλα τα παραπάνω γίνεται πασιφανές ότι δεν δολοφονούν μόνο οι φασίστες άλλα και το κράτος μαζί με το κεφάλαιο, με πολλαπλούς τρόπους.
Παρόλο που διανύουμε δύσκολες μέρες και το ταξικό στρατόπεδο και οι κοινωνικές αντιστάσεις βρίσκονται σε ένα βαθμό σαστισμένες και παγωμένες μπροστά στις εξελίξεις, δεν έχει χαθεί τίποτα. Προτάγματα όπως η συλλογικοποίηση, η ταξική και κοινωνική αλληλεγγύη, η συλλογική αδιαμεσολάβητη μαχητική δράση, η αντίσταση και η αυτοοργάνωση, η δημιουργία δομών δύναται να θέσουν αιχμές και να απαντήσουν στις ανάγκες και τις επιθυμίες της κοινωνικής βάσης, μέσω των οποίων μπορεί να ενδυναμωθεί και να ανακτήσει την πίστη στις δυνατότητες της. Να τσακίσουμε τον φασισμό στις συνειδήσεις του κόσμου και να μην επιτρέπουμε στους φασίστες να κερδίζουν έδαφος, να στρέψουμε τα όπλα της πολεμικής μας και ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, να πάρουμε την ζωή μας στα χέρια μας, μέχρι την πλέρια καταστροφή κράτους, κεφαλαίου και φασισμού. Εμείς από την μεριά μας ως κομμάτι αυτών που αγωνίζονται δεν θα περιμένουμε παθητικά τον επόμενο νεκρό Φύσσα, ούτε τον εθνικό κορμό να απλώσει τις ρίζες της μισαλλοδοξίας και του κανιβαλισμού, ενάντια στον ‘εσωτερικό εχθρό’, ενάντια σε όποιον θεωρεί αδύναμο. Γιατί ένα από τα ανοιχτά μας στοιχήματα, είναι η ζωή να νικήσει τον θάνατο που απλόχερα προσφέρει η εξουσία.
