Στις 6 Δεκέμβρη του 2008 δολοφονείται εν ψυχρώ ο 16χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος από τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα. Η δολοφονία του ήταν το οριακό σημείο καταστολής, φτωχοποίησης, απαξίωσης της ζωής που όπως και τότε έτσι και τώρα βιώνουν οι από κάτω και τα πιο αποκλεισμένα κομμάτια της κοινωνίας. Η οργή ξεχείλισε και για εβδομάδες ο κόσμος εξεγείρεται στους δρόμους. Τα ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια που ασφυκτιούν από την υποβάθμιση των ζωών τους ενώνονται, μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενες, άνεργοι, μετανάστριες, ΛΟΑΤΚΙ άτομα. Οι νύχτες έλαμψαν στα οδοφράγματα κι ένα απρόσμενο γεγονός ανέτρεψε την κανονικότητα και την καθημερινότητα χιλιάδων.
Καταπιεσμένα υποκείμενα συναντήθηκαν στο δρόμο με συγκρουσιακά και αντι-ιεραρχικά χαρακτηριστικά, με πάθος, αστείρευτο ενθουσιασμό και έμπνευση πυροδοτώντας έτσι καταλήψεις δημόσιων κτιρίων με συνεχείς συζητήσεις και πολιτικές ζυμώσεις μέσα σε αυτά, αυθόρμητες πορείες, πολιτικές και πολιτισμικές εκδηλώσεις, μουσική, χορό, τέχνη στο δρόμο. Η μικροαστική υποκρισία και η κανονικότητα εκείνες τις μέρες χτυπήθηκαν και ανατράπηκαν. Η εξέγερση του Δεκέμβρη δημιούργησε μια βαθιά ρήξη με ό,τι μέχρι τότε θεωρούνταν κανονικό και έκανε το «ενάντια στην κανονικότητα» ένα από τα βασικά συνθήματα των εξεγερμένων. Κόσμος με διαφορετικές αφετηρίες βρέθηκε και δημιούργησε από κοινού αυτό το σαμποτάζ της μονότονης καθημερινότητας, της παραγωγής και της κατανάλωσης. Η εξέγερση του Δεκέμβρη γέννησε πλήθος εγχειρημάτων κι έθεσε για πρώτη φορά τόσο εμφατικά το «να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας» έξω από το κράτος και τους θεσμούς του.
Ήταν μια μεγάλη μάζα ταξικά προσδιορισμένων ανθρώπων που βγήκε στους δρόμους θέλοντας να εκφράσει τον θυμό και την αγανάκτηση της απέναντι στην καταπίεση και την εκμετάλλευση που έπαιρναν όλο και πιο άγρια χαρακτηριστικά. Είναι η εποχή της κυβέρνησης Καραμανλή που διέλυσε το δημόσιο τομέα, λεηλάτησε την κοινωνική περιουσία, καταδίκασε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στην επισφάλεια, και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Είναι η εποχή που το Υπουργείο οικονομικών προφασιζόμενο έλλειψη κονδυλίων, επέτρεψε την κατάρρευση των συνταξιοδοτικών ταμείων και αυτών της κοινωνικής πρόνοιας, αλλά μέσα σε μια νύχτα ενέκρινε πακέτο βοηθείας 28 δισεκατομμυρίων ευρώ για τις «δοκιμαζόμενες» τράπεζες. Ταυτόχρονα, η δομική καπιταλιστική κρίση πλησίαζε, το ελληνικό χρέος εκτοξευόταν και το παλαιό κοινωνικό συμβόλαιο δεχόταν τριγμούς. Μια «νέα» περίοδος, ήταν προ των πυλών: μνημόνια, διεύρυνση της ταξικής ψαλίδας, φτώχεια, αυτοκτονίες, ανασφάλεια..
13 χρόνια μετά το κοινωνικό φαίνεται κατακερματισμένο όσο ποτέ με ακόμα πιο επίπλαστους διαχωρισμούς παλεύοντας με την απογοήτευση και με μια σκληρή βιοποριστική συνθήκη. Παρόλο που ολόκληρη η κοινωνία φαίνεται να έχει σπρωχτεί στην ανασφάλεια και την εξαθλίωση λόγω της διαχείρισης του covid-19, δεν γίνεται να μην αντιλαμβανόμαστε ότι οι σημερινές συνθήκες δεν είναι αποτέλεσμα μόνο των τελευταίων δύο χρόνων. Από το 2008 και έπειτα οποιαδήποτε κυβέρνηση πέρασε από το πολιτικό προσκήνιο μόνο βοήθησε στο να φτάσουν τα πράγματα εδώ που είναι .
Ο ρόλος του κράτους πάντα ήταν να πιέζει προς τα κάτω και να καταστέλλει όποιον προσπαθεί να διεκδικήσει περισσότερα από όσα του δίνει το ίδιο. Κάθε μέρα βλέπουμε το ίδιο έργο. Ακρίβεια, φτώχεια, ανεργία, απολύσεις, διαφθορά, μίζες, σκάνδαλα. Η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα αποτελείται από έναν διαρκή και καθημερινό έλεγχο, συλλήψεις, ξυλοδαρμούς, δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης για τους μετανάστες, βασανισμοί και δολοφονίες στα σύνορα, εκκενώσεις και αδρανοποίηση πολιτικών χώρων και κινημάτων, αυστηροποίηση του ποινικού κώδικα, εκδικητικές και εξοντωτικές διώξεις και φυλακίσεις ατόμων που συνεχίζουν να αντιστέκονται. Στο βωμό του κέρδους των αφεντικών και των εταιριών περνάνε τόσα αντεργατικά νομοσχέδια και αφαιρούν την προστασία της πρώτης κατοικίας με αποτέλεσμα κόσμος να πετιέται έξω από τα σπίτια του. Φυσικά η εκμετάλλευση δεν μένει μόνο στους ανθρώπους, με τόσες επιδοτήσεις και κονδύλια να δίνονται σε ιδιώτες για να λεηλατούν περιοχές και ολόκληρα οικοσυστήματα που θεωρούνται προστατευμένα και να γίνονται τουριστικά καταλύματα ή έρμαια του «πράσινου» καπιταλισμού καταστρέφοντας ανεπανόρθωτα το περιβάλλον.
Ένα σύστημα το οποίο θέλει να επιβάλλει την δικτατορία του κεφαλαίου πρέπει να γίνεται όλο και πιο αυταρχικό και ολοκληρωτικό. Σε αυτή τη κατεύθυνση βλέπουμε να κινούνται και οι πολιτικές ηγεσίες των κρατών της δύσης κάνοντας νομοθετικές ρυθμίσεις και αναπροσαρμόζοντας και εκσυγχρονίζοντας το κατασταλτικό τους οπλοστάσιο.
«Ένα κράτος, εξ’ ορισμού, δεν μπορεί να έχει καμία ηθική. Το περισσότερο που μπορεί να έχει ένα κράτος, είναι μια αστυνομία».
Το κράτος ελέγχου αποτελεί μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Χρησιμοποιώντας το δόγμα της τάξης και της ασφάλειας εντείνει τη κατασταλτική του δράση επεκτείνοντας τη σε όλα τα επίπεδα του κοινωνικού ιστού. Εκπαιδευτικό σύστημα, θρησκεία, στρατός, καταστολή και σωφρονιστικό σύστημα , τράπεζες και βιομηχανίες είναι από τους βασικούς πυλώνες του.
Κύρια επιδίωξη του είναι η επίτευξη και η διατήρηση οικονομικής ευημερίας και κοινωνικής ισορροπίας, ώστε να μην υπάρχουν ή να ελαχιστοποιούνται οι δυνάμεις που θα μπορούσαν να ανατρέψουν το κοινωνικο-πολιτικό καθεστώς που το ίδιο το κράτος εκφράζει. Δημιουργεί συνεχώς αποδιοπομπαίους τράγους για να αποποιηθεί των ευθυνών του όποτε προκύπτει αστάθεια ή/και αποτυχία, οδηγώντας έτσι σε κοινωνικές διαιρέσεις οι οποίες αντί να τα βάλουν με το μεγάλο κεφάλι καταλήγουν να συγκρούονται μεταξύ τους. Τρανό παράδειγμα στο σήμερα αποτελεί η περίπτωση των ανεμβολίαστων όπου βαφτίζονται, εν γένει, «αντι-εμβολιαστές». Σύμφωνα με το κυρίαρχο αφήγημα τα άτομα αυτά είναι τα μοναδικά υπαίτια για την κρατική πανωλεθρία στην αντιμετώπιση της πανδημίας.
Παράλληλα, στοχεύει στην αναγκαιότητα της ύπαρξης του ως τη μοναδική πολιτική οντότητα που μπορεί να λειτουργήσει προς όφελός της ανθρωποκεντρικής ευμάρειας. Είτε όντας ο «εμπρηστής πυροσβέστης» που δίνει «λύσεις» σε προβλήματα που το ίδιο αναπαράγει, είτε «εξαγοράζοντας» τους υποτελείς του με επίπλαστα δικαιώματα και υλικές/οικονομικές παροχές, έτσι ώστε να κάνουν τα στραβά μάτια στην γενικευμένη καταπίεση και να λειτουργούν προς υπεράσπισή του.Επιπλέον, αναπτύσσει στρατό ως το υπέρτατο εκτελεστικό του όργανο. Εκείνο που θα το προφυλάσσει, για χάρη της «ειρήνης», από τον εσωτερικό και εξωτερικό εχθρό, αλλά στη πραγματικότητα τον χρησιμοποιεί κυρίως για να επεκτείνει τον θάνατο και τις πηγές συμφερόντων του μαζί με το ιδεολογικό και πολιτισμικό του υπόβαθρο.
Αντιλαμβανόμαστε ότι οι ντόπιες κυβερνήσεις, είτε είναι δεξιές είτε είναι αριστερές, στήνουν, συντηρούν και επιβάλλουν στη κοινωνία με τη βία ένα οικονομικό και πολιτικό σύστημα το οποίο εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα για κοινωνική ισχύ αλλά και τα συμφέροντα μιας διεθνής οικονομικής, πολιτικής και επιχειρηματικής ελίτ. Η επέλαση του καπιταλισμού και η συνεχής κερδοφορία του κεφαλαίου βρίσκουν κάθε φορά τους εκάστοτε εκφραστές τους στις κυβερνήσεις που έρχονται και φεύγουν.
Εμείς ξεκαθαρίζουμε πως δεν αποζητούμε ένα δίκαιο και φιλεύσπλαχνο κράτος, γιατί θεωρούμε κάτι τέτοιο μια καλοστημένη απάτη. Θα αγωνιζόμαστε και θα εξελισσόμαστε για τη πλήρη καταστροφή του.
Κρατικές δολοφονίες
Στις μέρες μας συνεχίζουμε να μην διατηρούμε αυταπάτες. Οι δολοφονίες με ηθικό αυτουργό το κράτος δεν έπαψαν ποτέ. Από τις επαναπροωθήσεις και τους εκατοντάδες πνιγμούς στο Αιγαίο μέχρι και τις αυτοκτονίες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών άνθρωποι πληρώνουν με τη ζωή τους τη προσπάθεια να ορίσουν οι ίδιοι το μέλλον τους. Από τους θανάτους στις φυλακές λόγω έλλειψης ιατρικής περίθαλψης μέχρι τους χιλιάδες νεκρούς στα δημόσια νοσοκομεία εξαιτίας της υποστελέχωσης και της υλικής ανεπάρκειας. Οι δολοφονίες στα εργατικά κάτεργα της εκμετάλλευσης -άνθρωποι θυσίες στο βωμό της κερδοφορίας των αφεντικών- μαζί με τους φτωχούς μισθούς, την εντατικοποίηση, τις απλήρωτες υπερωρίες, τις απολύσεις συμπληρώνουν τις δυσμενείς συνθήκες που επικρατούν στο εργασιακό πεδίο.
Κοινός παρανομαστής είναι ένας. Η απαξίωση και η εξαθλίωση όλων αυτών των ζωών που το κράτος, οι μηχανισμοί του αλλά και ένα μέρος της κοινωνίας τις θεωρεί αναλώσιμες ή μη παραγωγικές για το κεφάλαιο. Άτομα του περιθωρίου, άτομα που προέρχονται από κατώτερες κοινωνικές τάξεις και άτομα που δεν ασπάζονται την ιδεολογία του κέρδους εις βάρος του άλλου στερούνται την επιλογή του αυτοκαθορισμού των ζωών τους και ποινικοποιείται και διώκεται η κάθε τους πράξη. Φυσικά η απόρροια των παραπάνω συνοψίζει την εικόνα της κοινωνικής πραγματικότητας που θέλει το κράτος. Οι ζωές ορισμένων ανθρώπων έχουν μεγαλύτερη αξία από τις ζωές κάποιων άλλων και η εξουσία μοιράζει θανατοπολιτική απλόχερα. Δυστυχώς η αύξηση αυτών των γεγονότων τείνει να γίνει η νέα κανονικότητα και μια φρικτή συνήθεια. Υποτίμηση της ζωής σε τέτοιο βαθμό ώστε άνθρωποι να δολοφονούνται από τους ένστολους σερίφηδες με πρόφαση την διατήρηση της αστικής ειρήνης και ασφάλειας. Πρόσφατη υπόθεση αυτή του Νίκου Σαμπάνη, όπου οι μπάτσοι γάζωσαν το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε με 38 σφαίρες! 38 σφαίρες που σε τίποτα δεν παραπέμπουν σε ειρήνη και ελευθερία παρά μόνο σε μίσος, ρατσισμό και φόβο για οτιδήποτε διαφορετικό.
Για όσους χάθηκαν αφανείς χωρίς όνομα και για όσους ο χαμός τους κάτι μας θυμίζει δεν ξεχνάμε την βαρβαρότητα του κράτους και της εξουσίας αλλά και την επέλαση του κοινωνικού κανιβαλισμού πάνω από τα σώματα των ανθρώπων που περισσεύουν. Υγρή είναι ακόμα η άσφαλτος από το αίμα της 8χρονης Όλγας που βίαια αφέθηκε να πεθάνει παραμένοντας εγκλωβισμένη σε βαριά συρόμενη πόρτα εργοστασίου, η οποία την συνέθλιψε δύο φορές, και όλα αυτά εν γνώση των υπαλλήλων και των διευθυντών τους.
Εν τέλει χρειαζόμαστε αστυνομία και στρατό;
Από παιδιά ακούμε και μαθαίνουμε ότι ο ρόλος της αστυνομίας είναι η εξασφάλιση της ασφάλειας και της υγείας του πολίτη, η πρόληψη και η καταστολή του εγκλήματος, η τήρηση της τάξης και η προστασία του κράτους και του πολιτεύματος, η προστασία των συνόρων κ.α. Τα αιτήματα αυτά αποτελούν πάντοτε τα βασικά αξιώματα του κοινωνικού σώματος.
Στοχεύοντας στην απομυθοποίησηση της αστυνομίας ως οργάνου προστασίας του πολίτη πρέπει να γίνει κατανοητό ότι είναι ένας βίαιος και δολοφονικός μηχανισμός που σκοπό έχει την υπεράσπιση και την κάλυψη της πολιτικής ηγεσίας. Δεν θα μιλήσουμε ούτε για ελλειπή εκπαίδευση, ούτε για ”λάθη στην μεταξύ τους επικοινωνία”, ούτε περί “αυτονομισμού” μερικών μπάτσων που δήθεν δεν υπακούν στις εντολές του υπουργείου. Οι φονικές τους ενέργειες θεωρούμε ότι είναι αποτέλεσμα παγιωμένων αντανακλαστικών και πρακτικών επιτήρησης αλλά και κεντρικών πολιτικών αποφάσεων.
Εμείς από την δική μας πλευρά δεν θα εμπιστευτούμε και δεν θα παραδώσουμε τις ζωές μας σε μπάτσους, αρχηγούς, μικρές ή μεγάλες εξουσίες. Δεν χρειαζόμαστε την εξουσία για να μας πειθαρχήσει ούτε θυσιάζουμε την ελευθερία μας. Είναι αλήθεια πως καθημερινά όλοι και όλες βιώνουμε την καταπίεση πάνω μας η διαφορά όμως είναι το τι κάνει ο καθένας από εμάς για αυτό. Μαθαίνουμε να αυτοπειθαρχούμε, να αυτοπροστατευόμαστε, να υπερασπιζόμαστε και να περιφρουρούμε τις διαδικασίες και τους χώρους μας βασιζόμενοι στις δικές μας δυνάμεις. Δομούμε δίκτυα και δομές αλληλεγγύης και πιστεύουμε ότι η συλλογικοποίηση των αναγκών μας και η αυτοοργάνωση είναι η μόνη απάντηση. Στον δρόμο αυτό βρίσκουμε και άλλους συντρόφους που επιλέγουν να προτάσσουν την αλληλεγγύη απέναντι στον κανιβαλισμό.
Από τις πολιτοφυλακές του ΕΑΜ, την κουρδική πολιτοφυλακή στη Ροζάβα της Συρίας, τις πολιτοφυλακές των ανταρτών Ζαπατίστας στην Τσιάπας του Μεξικού μέχρι τις καταλήψεις και τους απελευθερωμένους χώρους οι εξεγέρσεις γίνονται, οι αντιστάσεις διατηρούνται και απελευθερωμένες κοινότητες μπορούν να δημιουργηθούν αρκεί να το πιστέψουμε και να διαλέξουμε στρατόπεδα.
Κατάληψη Αντινομία, Δεκέμβρης ’21
katalipsiantinomia.squat.gr
